Στην περίοδο αυτή ο Πόρος είναι ακόμα πιο γραφικός, περισσότερο λατρευτός. Τα μεγάλα σκιερά πεύκα φθάνουν ως τις απόκρημνες ακτές ή τις αμμουδερές παραλίες του.
Στα ορεινά οι κάτοικοι απασχολούνται με τους ελαιώνες, στο οροπέδιο της Φούσας με τα αμπέλια, ενώ στα πεζούλια καλλιεργούν στάρι και βίκο. Περίφημα ήταν τα αλώνια του Πόρου. Στις πλαγιές βάζουν χαρουπιές, συκιές και αμυγδαλιές

Αρκετοί ασχολούνται με την κτηνοτροφία.
Κύρια όμως, ασχολία για τους περισσότερους ήταν η αλιεία και το "κτύπημα" των πεύκων. Χαράζοντας τα πεύκα συλλέγουν το ρετσίνι στην αρχή σε κάδους και στη συνέχεια σε μεγάλες γούρνες. Στο τέλος του καλοκαιριού το κατεβάζουν με τα άλογα και τα μουλάρια στο Ασκέλι και από εκεί το μεταφέρουν με καΐκια στον Πειραιά.